in de woorden van Mark

Brecon Beacon Biking

It was a day trip to the Brecon Beacons on Sunday for me, Trevor and A group guest rider Matthias. Trev had a 200km route mapped out to take us the length and breadth of the National Park and over plenty of hills. Starting just north of Merthyr Tydfil, we crossed the moors to Hirwaun to do the big climb over to the Rhondda Valley, out via the Bwlch road and down to Neath. Super climbs, long but not too steep, and fast descents where you hardly need touch the brakes. We passed hundreds of cyclists going in the opposite direction on the Dragon Ride, including an unknown SWRC rider at the Neath feed station - if you're reading, let us know who you are and how you got on. From here we were alone to Black Mountain, encountering en route a hill so steep we had to walk rather than ride down it. The 8km climb over the western flank was followed by a lumpy 20 miles across the foothills, where we were chased by farm dogs at one point, to a much needed stop at Trecastle. 80 miles down, 45 to go; but time was getting on and I was having a bad day so we decided to shorten the route and go for the direct 20 miles back to the car. Trev and Matthias were leaving me way behind by now and as they rushed up the final climb of the day beneath Corn Du, I slogged up wondering how on earth I'm going to manage the Marmotte in 3 weeks time.

Wales!

Na een (te) lange periode van stilte nog eens een post, eindelijk!

Er is dan ook nog eens iets nieuws te melden, naast het normale werkleventje en mijn trip naar huis van intussen al een goede week geleden.

Namelijk: Gisteren was de langverwachte Wales trip met de Southwestern guys! Het plan was om met z'n vieren te gaan: Trevor, Mark, Nick en ik. Nick ging mee meenemen. Zaterdag heb ik eens meegdaan met de rit van London Dynamo in Richmond park, een 40 tal kilometer waarvan de laatste 10 in wedstrijdvorm, kwestie om me niet té leeg te rijden de dag voor de Wales trip.
Toen ik tegen de middag echter terug thuiskwam had ik een berichtje op m'n gsm: Nick kon niet meegaan. En ik had dus plots geen chauffeur meer.... Nu wil het toeval dat ik de dag ervoor via Facebook aan (Ier) Peter had laten weten dat ik naar Wales ging, en zijn interesse was ook gewekt. Jammergenoeg had hij op zaterdagavond een feestje, en was het vertrekuur hem te vroeg. Hij stelde wel voor om in plaats naarvan mee te doen aan de London-Brighton (aan de zee) rit, maar dat was maar een flauw alternatief vond ik. Net toen ik een beetje ontgoocheld de Wales trip dan maar definitief uit m'n hoofd wou zetten kreeg ik telefoon van Trevor, die liet weten dat ik heus nog wel met hem en Mark meekon.

De dag erna was om halfzeven s'ochtends alles ingeladen en konden we vertrekken. Na een probleem loze autorit van net geen 3 uur waren we klaar voor een uitputtingsslag in het Black Mountain massief, met plaatsnamen als Castell Nedd, Ystradgynlais, Llanymddyfri (geen spelingsfout) en Merthyr Tudful. Ik vond het een beetje klinken als Lord of The Rings, en het landschap deed me er ook sterk aan denken. Echt een prachtige streek om te fietsen: een soort van hooggebergte toendra (en dus veel wind op de bergflanken waar je geen beschutting hebt), maar ook veel groen, en overal lopen er schapen vrij rond. Trevor vertelde zelfs dat er hem hier es zo'n beest geramd had!



Soit, om iets voor tienen waren we vertrekkensklaar, Trevor, Mark en ik. Trevor weegt 58 kilo (goede klimmer), is 40 en heeft een ijzeren wil. Mark is een beul op het vlakke met een grote motor, maar een iets mindere klimmer. Op de eerste échte helling kwam ik lichtjes afgescheiden boven voor Trevor en Mark, die verrassend goed volgde. De tweede echte helling van de dag gaf hetzelfde beeld. Trevor heeft ons in een dorpje wel es de verkeerde kant opgestuurd: een baantje ZO steil dat Mark en ik af de fiets moesten, en we zijn alledrie met de fiets aan de hand terug naar beneden gestapt, en zelfs dat was nog niet zonder risico. Op de derde helling was het voor het eerst echt een gevecht tussen mij en Trevor. Ik was lichtjes vooruit gaan rijden, maar hij haalde me bij, waarna ik wegdemareerde uit zijn wiel. Hij gaf me 75 meter, en ik diepte mijn voorsprong langzaam maar zeker verder uit. Toen ik bovenkwam had ik zo'n 200 meter voorsprong schat ik. De daaropvolgende afdaling was redelijk frisjes, maar adembenemend mooi!
Daarna ging het nooit echt tot in de vallei, maar bleven we op een prachtig plateau fietsen, door prachtige graslanden. Mark had intussen een enorme klop van de hamer gekregen, en toen Trevor meldde dat het binnen 2 kilometer lunchstop was (na 5 uur op de fiets gezeten te hebben) zei hij heel droogjes: "Thank Christ for that!". Na de middagstop was het nog 30 kilometer, grotendeels de grote baan volgen naar de auto. Die grote baan leidde ons eerst nog tussen 2 toppen door (zo'n 5 kilometer vals plat), en dan was het nog een 8 tal kilometer in dalende lijn naar de auto. Trevor maakte er geen geheim van dat het vanaf het kruispunt met de grote baan "First one to get to the car" ging zijn. In de beklimming nam ik het voortouw, en ik hield er een goed maar zeker niet supersnel tempo in. Mark was precies echt helemaal leeg, want hij was tot mijn verbazing al snel gelost. Trevor volgde, maar probeerde absoluut niets. Na de top namen we enkele keren van elkaar over, en toen versnelde ik. Trevor gaf me opnieuw 75 meter, en opnieuw slaagde ik erin mijn voorsprong vast te houden, al was het wel "hard tegen nie zochte!" Eenmaal aan de auto was een welgemeende felicitatie en handdruk mijn prijs:-).
Over de terugrit is ook niets noemenswaardigs te vertellen, en om iets na tienen kroop ik moe maar voldaan tussen de lakens. Hopelijk kan ik volgende zaterdag nog een laatste keer met de mannen meerijden die me hier een onverhoopt fietsleven in Londen hebben leren kennen!

De foto van de cyclosportieve op Coomb Bottom (hadden jullie nog te goed;-))

Another London week gone by

Vanavond eindelijk nog eens een beetje tijd om nog eens een berichtje te schrijven met het verslag van alweer een spannende week in London City.

Maandag en dinsdag waren redelijk rustig. Er is wel een nieuwe intern bij ons op de vloer, de Griekse Neja, die geen SAS kent. Onze projectbegeleider kwam 2 dagen later bij ons met de vraag of wij haar een beetje onder onze hoede wilden nemen... Hij is dus precies wel tevreden van ons. Voor de rest begint ons project deftig te lopen, de grootste analyses zijn achter de rug, en op basis van de performantiemaatstaven kunnen we nu onze analyses verfijnen en opnieuw naar de performantie gaan kijken. En tegelijkertijd natuurlijk een finaal rapport schrijven!

Woensdag hadden we een analysis Team meeting, waarin Kim en ik ons moesten voorstellen met behulp van een presentatie. Ik sloot de mijne af met een famous Belgian People quiz, en moest tot mijn grote verrassing vaststellen dat NIEMAND Tom Boonen kende, zelfs niet na de hint "wereldkampioen wielrennen van 2 jaar geleden in Madrid". Eddy Merckx was het antwoord dat het dichtst in de buurt kwam...Voor de vragen rond Justine Henin en Jaques Rogge mocht ik wel snoepjes uitdelen voor de correcte antwoorden. Daarna was het (zoals altijd na een analysis meeting) richting pub voor een rondje op kosten van de baas, en ik ben meegeweest, ondanks mijn normale fietsverplichtingen van diezelfde avond.

Op donderdag moest ik het gemiste ritje van woensdag dan maar goedmaken: De dag begonnen met een loopsessie van 20 minuten naar het werk. Dan van 8 tot 9 een eerste krachttraining in de fitness, douchen, werken tot halfeen, en dan een tweede krachttraining van een uur. Diezelfde avond werd er ter gelegenheid van het vertrek van enkele collega's een feestje gegeven in een club in Central Londen. Alleen Dunnhumby volk, veel drank en ambiance! Toen de lichten na "New York New York" aangingen (om 2uur al!) vloekte ik wel even, maar langs de andere kant beseften we wel dat we daar anders waarschijnlijk tot 6uur hadden gestaan, terwijl we de dag erna moesten werken. Het was wel een memorabele avond: veel gebabbeld met de collega's, veel gedanst, en de kerel die wegging heeft 3 keer in zijn bloot gat temidden van zijn toekomstige ex-collega's staan dansen.

Vrijdag was het zoals te verwachten heel wat minder. Professor Van den Poel kwam op bezoek, en toen hij toekwam hadden we net de slapers een beetje uit onze ogen gekregen. Na hem geupdated te hebben heeft Kim me nog ingeblikt in het snookeren, en daarna was het al Lunchtime. Dit keer bracht de gulle prof ons naar een Italiaans restaurantje. 2 (!!!) uur later waren we opnieuw aan het "werk", en na een uurtje zat de dag er alweer op.

Direct na het werk was het te squashen met Koen (MMA student van vorig jaar) en een select groepje van Dunnhumby. Wat een niveau haalden die mannen zeg! Gelukkig was de Teammanager Luk niet zo'n ster, en tegen hem kon ik me nog enigzins de vernederingen besparen (3-1 verloren). Daarna naar huis en om 10uur in mijn bed om "fris" te zijn voor de dag erna: de zaterdagrit met Southwestern!

Toen ik op mijn fiets sprong op zaterdagochtend voelde ik al meteen dat het niet goed zat: een moe gevoel wegens teveel alcohol en te weinig slaap, en een enorm stijve kont van het squashen. Dat beloofde. Op klim 1 was er alweer 2 man weg, en ik kon me weer niet bedwingen, en voor ik het wist waren we alweer vollen bak aan't koersen. De rest van de voormiddag had het vaste recept van koersen en babbelen, maar vlak voor de middagstop stond er nog een echt BEEST op het menu. een supersteile helling midden in een bos, echt geflipt. Ik werd 2e achter Mathew. Op
de middagstop verorberde ik een reuze-kipsandwich, en ook de anderen hadden een enorme eetlust:-). Op de terugweg was het heel wat rustiger, en voor ik het goed en wel doorhad waren we alweer op de Klim vlak voor Shere (alweer tweede achter Mathew), en Coomb Bottom. Daar koerstte ik niet mee, omdat ik voelde dat ik anders alweer half kruipend naar huis ging rijden. Ik had die dag opnieuw 183 kilometer op 6uur en drie kwartier...'s avonds gingen we nog uitgaan, maar ik mocht niet binnen omdat ik 'sneakers' aanhad. De ideale gelegenheid om eens wat te bekomen, anders lag ik nu al te slapen denk ik, want de anderen waren maar om halfzes terug thuis.

nog een leuke anekdote van de rit van zaterdag: er was ook een Spanjaard mee, die al jaren in Engeland woont, maar nog steeds een beetje het spaanse accent heeft. Toen we het over het deelnemersveld hadden van de zaterdagritten, zei hij heel sappig: "These guys are ANIMALS, just like you" muhaha;-)

Volgende week 3 dagen werken en dan richting huis voor het tweede deel van de week! Cinematje met Delphine, frietjes van de frituur, balletjes in tomatensaus, konijn met kroketjes,... valt het op wat ik het meeste mis?;-)

Bank Holiday

Vrije dag vandaag in Londen, dus het ideale moment om nog eens een update te schrijven.

De voorbije week is ons project redelijk opgeschoten. Momenteel zijn er analyses aan het lopen (logitische regressies), met telkens verschillende variabelen. Een proces dat we gelukkig zoveel mogelijk hebben kunnen automatiseren, maar zo'n analyse duurt toch al snel enkele uren. Daarnaast hebben we op Dunnhumby nu ook de pooltafel ontdekt (met een fris hoofd werk je het best!). Jammergenoeg is Neil, onze projectbegeleider, op reis naar Spanje voor de komende 10 dagen, dus hopelijk stuiten we op niet teveel problemen...

Daarnaast werd er deze week alweer genoeg gefietst ook natuurlijk. Ondanks het slechte weer van de voorbije week was het woensdag best goed, maar ik had geen super gevoel. Mijn kopbeurten gingen goed, maar in de sprint op het einde kwam ik er niet aan te pas. daarnaast heb ik deze week ook 3 krachttrainingen in de Dunnhumby gym afgewerkt, met als gevolg dat de zaterdagrit in het begin redelijk pijnlijk was. Dit hield me echter niet tegen om er van in het begin een lap op te geven, en zelfs Andy zei me dat ik precies competitief was opgestaan:-). 't was alweer een mooie tocht, eigenlijk was het bijna exact hetzelfde parcours als de cyclosportieve van 2 weken geleden (de uitslag is daar bekend: ik was 11e op 140 deelnemers). de middagstop was in een soort natuurreservaat, en het was alweer heel gezellig op een terras in het zonnetje. 't is precies pas daar dat die mannen openbloeien:-). De terugweg was allesbehalve rustiger dan de heenrit. Ook daar werd (dikwijls onder mijn impuls...bloos) tempo gemaakt op elke helling. Ik had een goede dag en voelde me maar heel stilletjesaan moe worden. Naarmate de kilometers vorderden sloegen er ook steeds meer renners af, waardoor we aan de klim in Shere en de gevreesde Coomb Bottom nog met z'n vieren waren. Het lastige aan vandaag was dat ik het op elk terrein wel tegen een andere renner moest opnemen: op het vlakke was "beer"-Markus de tempobeul, op de stroken bergop had hij meestal geen antwoord op mijn vernsellingen maar waren het anderen die me bestookten. Op de klim in Shere kon ik net Matthew achter me houden, maar die reed verdorie nog heel sterk. Op Coomb Bottom vertrouwde hij me toe dat hij "so tired" was, en ik dacht bij mezelf: "niet zo tired als ik waarschijnlijk". In de laatste steile bocht ging hij me voorbij en moest ik een lengte laten, maar ik schakelde nog 1 keer een tandje zwaarder en sprintte hem nog voorbij. Ook daarna was het nog niet gedaan met koersen: op een hellend strookje had ik opnieuw een gat en ik besloot vol door te gaan. Markus nam de kop van de 3 anderen en haalde me opnieuw bij. Toen ging Markus zelf, en ik moest in de achtervolging gaan. Ik kreeg het gat niet meer dicht en kreeg hulp van een andere renner. Toen we Markus bijgehaald hadden ging ik er alweer vandoor, en zo kwamen we dus allevier piepedood aan in Cobham. Daar ben ik nog snel ff een supermarkt binnengegaan om nog wat taartjes te kopen terwijl Markus zo vriendelijk was om op m'n fiets te letten. Daarna richting Brentford, Markus is nog ongeveer 1/4e van de weg meegefietst. Toen ik thuiskwam had ik opnieuw 188km op 6u45minuten...

zondag (gisteren) dan, ben ik naar Dunnhumby gegaan. Ik had toch niet direct iets beters te doen en als ik nog eventjes zou kunnen programmeren dan konden onze analyses rustig lopen en konden we dinsdag meteen met de output aan de slag. Op Dunnhumby was er buiten de bewaker geen kat, en net toen ik de lift instapte en naar boven wou gaan viel mijn blik op het grote TV-scherm aan de receptie en kreeg ik een ingeving... Ik vroeg aan de bewaker of ze hier eurosport hadden... en ja hoor.... 'Can I watch the giro d'italia here between 3 and 5.30?'... 't was in orde... en zo komt het dus dat ik met de bewaker in de inkomhal van DUnnhumby naar een lastige bergrit in de Giro heb gekeken:-). Die kerel bleek van Eritrea te zijn, en ik wist toevallig dat een Eritreër vorig jaar Bekele geklopt heeft op het WK, en toen ik hem dat vertelde was het ijs direct gebroken. Hij beweerde dat als er in Afrika gekoerst wordt, de Eritreërs altijd de besten zijn, vanwege hun kolonisatie door Italië. Soit, 't was een toffe namiddag, afgesloten met een recuperatietraining van een halfuurtje in de Dunnhumby gym.

tot de volgende!

Matthias

Fotoserietje III

Roosevelt en Churchill wilden per se met mij op de foto...

Fotoserietje II

Herten in Richmond park

Uit eten bij de Japanner

Kussen voor Buckingham Palace

Fotoserietje I

Brillen passen in Portobello Road (Nothing Hill)

Naast advertenties op bussen voor het christendom ook nog eens krachtige slagzinnen aan de kerken!




Hieronder: Richmond! (waar Richmond park begint, de startplaats van de woensdagavondritten)

Midweek update

woensdagavond, nog eens tijd voor een update!

Op het werk vlot ons project redelijk goed. Neil (onze projectbegeleider) is heel behulpzaam en kan een occasionaal grapje wel appreciëren, en dat is ook belangrijk! Kim en ik moeten wel verhuizen van bureau. Bij mij is dat vandaag al gebeurd, ik zit nu tegenover de lift, dus dat zal veel 'small talk' tot gevolg hebben denk ik:-). On verra... Ik hoop enkel dat die kant van de lift evenveel trakteert op taart en snoep als het team waar we eerst in zaten... ;-)

Vanavond heb ik opnieuw de betalende bus naar huis genomen in plaats van op de gratis shuttlebus van de unief te wachten, om...je raadt het al.... te kunnen gaan fietsen. Wednesdayevening = London Dynamo time! (dit was vorige week woensdag ook het geval... voor de duidelijkheid: in het weekend rijd ik met Southwesters (SWRC) mee, woensdagavond met London Dynamo, een iets professionelere bende, maar de A groep van SWRC kan er ook wat van!). Ik startte in de "slightly slower" (maar nog steeds erg snelle) group, omdat mijn eerste verkenningsrondje in het park verre van denderend ging, maar dat bleek maar schijn: het ging een stuk beter dan vorige week, ook op sociaal gebied. De zelfverklaarde winnaar van de cyclosportive rit van zondag was ook mee (die kerel die net voor Coomb Bottom weggereden was), dus dat was leuk bijpraten. Hij wist zeker dat ons peloton voor de overwinning gestreden had, en mocht ik niet 10 minuten te vroeg zijn gestart, ik had dus waarschijnlijk een top tien plaats versierd! (ervan uitgaande dat m'n Britse vriend het bij het rechte eind heeft, maar ik denk het wel). Daarnaast kenden sommigen me ook nog van vorige week, en had ik de indruk dat ze blij waren er een nieuw gezicht bij te hebben. Ikzelf ervaarde de rit nog steeds als lastig met lange kopbeurten, maar ik was al beter gewend aan het hectische rijden. In plaats van af te slaan op 5 kilometer voor Richmond Park in het terugkeren (aan Hampton Court, vanwaar ik de weg ken), reed ik dit keer mee totaan hun sprint. Gek genoeg spreken ze niet echt af waar de meet ligt, maar ik zat mee in de kopgroep van 3, en afhankelijk waar je de denkbeeldige streep legt was ik 2e of 3e. De rest zat redelijk ver achter...

Gisteren wou ik mijn fiets hier binnenbrengen bij de plaatselijke fietsenmaker, maar die stond volledig volgeboekt. Ik probeerde uit te leggen dat enkel mijn versnellingen en remmen wat moesten bijgeregeld worden, maar het mocht niet baten... Ik heb een afspraak moeten maken voor volgende week dinsdag. Gelukkig heb ik m'n fiets dezelfde dag nog terug, op die manier kan ik woensdag opnieuw mee met London Dynamo.

Morgen voorspellen ze regen dus dan ga ik binnenblijven, de dag erop is het alweer casual friday en komt Delphine! De weken vliegen hier echt voorbij!

Cheers!

Matthias

"May Flyer"

Vandaag cyclosportive time!

Hier is't de gewoonte dat ze de deelnemers in groepen van een man of 20 laten vertrekken, met zo'n 5 minuten tussen. De groep waar ik in startte reed niet bijster snel, en na een uur bleven alleen ik, iemand uit de Southwestern A group van gisteren en nog een derde man over. Die derde man moest er op elke helling af en was dus eigenlijk ballast...

Na ongeveer anderhalf uur haalde er ons een écht koerspeloton in, en ik schoof meteen mee, als enige van ons drietal. Vanaf dan werd er constant snel doorgereden, met soms zelfs enkele aanvallen. De bevoorradingen waren ook hectisch en het moest heel snel gaan: pullen vullen, bananen meegritsen en vlammen maar. Kopwerk deed ik niet, aangezien ik sowieso al niet wist of ik de groep wel ging kunnen volgen tot het einde. Als ik eerlijk ben moet ik namelijk toegeven dat ik op alle vorige ritten toch telkens goed choco zat naarmate we Cobham naderden op de terugweg. Daarom beperkte ik me tot attent volgen, eten en drinken, en aanklampen.

In de laatste 20 kilometer zaten nog 2 hellingen: eentje vlak voor Shere (waarvan ik 2 weken geleden nog dacht dat het de laatste was), en na de afdaling naar Shere de gevreesde Coomb's bottom. Ik voelde wel dat ik op de wat langer hellende stroken de besten nog kon volgen, terwijl sommigen van ons 25 man sterke peloton al in de afdalingen gaatjes moesten beginnen dichten. Ik besloot alles op alles te zetten op de helling vlak voor Shere (meegaan met de besten) en op Coomb Bottom.

Op de Shere helling verliep alles volgens plan: we waren met z'n vijven los, maar op de top was er toch weer een samensmelting tot een man of 10 à 15. In de afdaling glipten 3 (of 4) man weg die we niet meer zouden terugzien, en op Coombs Bottom was het moment aangebroken dat ik het moest doen. Het was afzien en snel ging het niet, maar ik had zo te zien toch goed gedoseerd, want ik raapte 1 van de 'afdalingsvluchters' op, en had nog 2 man in mijn wiel. Zo zijn we met z'n vieren naar Cobham gereden, en er heeft ons niemand meer gezien.

Ik heb volgens mijn kilometriek 4u 36 min gereden, gem hartslag 155, max 188, 141 km aan 30,9 gemiddeld met 1445 hoogtemeters. Voor goud had moet ik onder de 4u50 minuten blijven, dus als je daar de korte bevoorradingsstops bijtelt en de tijd verloren een drukke oversteken denk ik dat ik het net zal gehaald hebben. 'k zal dat binnen enkele dagen wel op de website zien. Ik ben in elk geval zeer tevreden, al moet ik toegeven dat de rit naar huis achteraf er echt teveel aan was.

Daarnaast was het wel ook tof om zo al wat mensen te hebben die ik ken. Andy stond aan de eerste controlepost, John stond aan de start, iemand van London DYnamo van woensdag zat in het koerspeloton (en zei me dat hij 3 meter te kort kwam om bovenaan COomb's bottom zijn wagonnetje aan te haken, muhahaha;-)), en aan de finish zat er nog iemand die er 2 weken geleden om de southwestern rit ook bijwas.



Kortom: alweer een geslaagde dag in de London area!

All Hands, Olympics & High Beeches

Op donderdag had ik zoals aangekondigt afgesproken met Luke van het werk en Peter (de Ier) voor enkele rondjes in Richmond Park. Luke ging nog zien of hij het ging halen, en dat bleek niet het geval, dus was het met Peter te doen. Die dacht er mij op de eerste helling es goed af te rijden, maar halverwege moest hij mijn wiel loslaten. De start van 3 rondjes met vele aanvallen, maar ook veel gebabbel en gelach. Ideaal!

Vrijdag was het het "All hands" event van Dunnhumby IN Lord's Cricket Ground (waar matchen van wereldniveau gespeeld worden, echt wel een exclusieve locatie). Vooral bedrijfspresentaties, maar 1 gastspreker had heel de zaal aan zijn voeten: de Marketingdirecteur van de olympische spelen van London 2012. Hij vertelde heel uitgebreid over hoe Londen die verkiezing gewonnen had, hoe ze de IOC leden hadden weten te overtuigen, hoe het gelobby van Tony Blair in zijn werk ging, welke verborgen boodschappen en subtiele hints er in hun filmpjes zaten die de IOC leden te zien kregen, ...Fantastisch! De links naar de filmpjes staan onder het logo, let wel op, ze zijn érg ontroerend...


Video 1
Video 2


Vanaf halfvijf werden we welkom geheten in een soort Lounge waar je normaal "enkel binnenmag als je ouder bent dan 65 en een speciale das draagt" (dixit Neil, onze project manager)...





Vandaag dan: alweer naar Cobham afgezakt om met SWRC een rit te doen. Vlak voor het Carpark kwam ik in het publiek toilet een SWRC renner tegen, die mij kende. Bleek het "Andy Hicks" te zijn, diegene waarmee ik gemaild heb toen ik nog in België was. Later meer over deze gekke kerel. De rit vandaag ging naar High beeches, en we waren alweer met een kleine groep. Ik werd al meteen gewaarschuwd dat good (63) year old Andy Hicks gene normale was... Dat wou ik nog wel es zien. Op de eerste de beste helling trok hij inderdaad ferm door, maar ik zat in zijn wiel. Het duurde tot net voor de middagstop (in High beeches, zie onderstaande foto) eer er nog eens écht gekoerst werd, en in de spurt bergop was Andy tweede op een lengte of 5 van mijn achterwiel. Respect earned, Lunchtime! Dit keer was de geplande middagstop dus wel open (zie foto van vorige rit;-)), en schoven we samen aan voor sandwiches (met chips op ons bord, gek...). Na een gezellige lunch volgde nog de terugweg. Op een bepaald moment kwam Andy naast me rijden en vertelde me dat er 3 à 4 mijl verderop een finishlijn lag, waar er traditiegetrouw gesprint wordt. Ik wilde die niet afwachten eengezien ik de meet niet exact wist liggen: de start van een zot koersje, uiteindelijk gewonnen door.... Good old Andy Hicks. Wat een sprint heeft die kerel nog op die leeftijd! Respect! Toen we bijna terug in Cobham waren, werd ik door een van de mannen uitgenodigt voor nog een kopje thee bij hem thuis. 't bleek de vader van Will te zijn, wiens opa en moeder nog in Aalst gewoond hebben. Dat sloeg ik natuurlijk niet af! Na nog een uurtje in hun gezellige tuin te hebben gezeten begeleide Will me naar de grote baan en een dikke 40 minuten later was ik thuis. Alweer 140 kilometer! Morgen rijd ik de cyclosportive georganiseerd door SWRC, ben es benieuwd of ik nog poeier overheb na vandaag. IK ga er allesizns voor!

Het terrasje van High Beeches

Richmond Park Ride with London Dynamo

Vanavond was ik al om halfzeven present in het Richmond Park (7 kilometer van Brentford, en een NOG grotere verzamelplaats voor fietsminnend Londen dan het Cobham Carpark), terwijl de rit maar om half acht vertrok.

Daar dan nog maar wat rondjes gereden, en toen ik om half acht aan Richmond Gate stond bleek al snel dat er niet in het park ging gereden worden. Ze gingen 'out into Surrey'... 'k moet zeggen, het was een goede vervanging voor de woensdagrit met de zotten! We waren met zeven man, en deden lange kopbeurten (ik denk een kilometer of 2-3) aan een ferm tempo... Ik zat constant rond hartslag 180!

Foto van richmond park, gevonden op google...

Er waren helaas wel 2 probleempjes... Ten eerste had ik niet verwacht dat het zo laat ging worden en had ik dus geen fietsverlichting bij, en ten tweede kende ik enkel de weg van Brentford naar Richmond park... Lossen was dus geen optie, gewoon al omdat ik de weg terug niet wist!

Gelukkig kon ik goed standhouden in de groep, en toen we op de terugweg Hampton Court Park passeerden nam ik afscheid van het groepje en reed ik langs daar naar huis (ligt ook op de weg naar Cobham, vandaar). Om kwart na 9 was ik thuis, een mooie 2u36 minuten op de fiets en 75,5 kilometer.


Misschien dat ik morgen op het werk es afspreek met Luke van de Service Desk op het werk, da's ook een fietser... Enkele rondjes in Richmond Park... En vrijdag is er dan All Hands: jaarlijkse bijeenkomst van DUnnhumby op een zo te zien redelijk exclusief cricketveld. Casual kledij, presentaties, eten en drinken... zal weer leuk worden!

't is hier zo slecht nog niet....

Musea

zoek mij....

Onze warmteprofielen...

SWRC ride

een foto van de rit van vorige week zaterdag, genomen aan de middagstop op de "nursery opendeurdag" (let op het formaat van de stoeltjes)

Sightseeing!

Na Bijna 2 weken hier is het er eindelijk es van gekomen om hartje Londen te bezoeken...

St Paul's cathedral

Millennium bridge

Millennium Bridge, st Pauls & D

Tower bridge

pictures! (part II)

Gezelig basketbalterreintje op 200 meter van het appartement...

Mijn werkgever en tegelijk client... nog maar net in dienst en nu al brand ambassador...
Onze bestaansreden als bedrijf (DUnnhumby that is): zonder clubcard geen geregistreerde transacties en dus ook geen info over de consument...

Pictures (part 1)!

The english aren't into cycling

... heb ik jammergenoeg moeten vaststellen. Op aanraden van Peter (Ier van gisteren) heb ik eerst naar een Frans café gebeld, maar ook daar was het rugby en voetbal. Dan maar met de bus naar Ealing Broadway om daar enkele pubs af te schuimen op zoek naar die ene die Luik Bastenaken Luik wou uitzenden, maar het was overal voetbal. Of nee, in 1 pub niet, maar daar hadden ze geen eurosport. Dan maar terug naar huis en Paris-style naar sporza radio luisteren.

Peter heeft me vandaag nog mailtje gestuurd met wat extra fietsinfo. Blijkt dat er op 7 kilometer hiervandaan een park is waar ook geregeld gefietst wordt in clubverband (London Dynamo), waaronder ook op woensdagavond (beetje à la Scheldepeloton hoop ik). Maar dit alles zal voor binnen 2 weken zijn, aangezien Delphine me komt bezoeken vanaf dinsdag en ik toch alweer wat last had van m'n knie gisteren...

cheers!

Matthias

Exploring London nightlife, worklife & bikelife

Hello mates!

op zaterdag 26 april, de vijfde dag na aankomst in Londen heb'k eindelijk es rustig de tijd om iets te vertellen. Chronologisch zal het makkelijkst zijn denk ik...

Dag 1: St. Pancras & King's Cross
Aangezien koppige ik per sé m'n fiets moest meenemen was ik als laatste af het Eurostar perron in St Pancras (maar dan ook echt als allerlaatste...). Daar aangekomen dacht ik een meisje te herkennen uit Parijs (Aude, een Française),... "Naaah, dat zal wel niet..". Bleek haar dus toch te zijn, en ze nodigde ons direct uit voor een drink die avond. Hebben we uiteindelijk niet gehaald, misschien dat het er nog van komt.

Hier (Brentford student hall) aangekomen, bleek dat diegene die ons ingeschreven had z'n werk niet zo heel erg goed gedaan had: niets te vinden over onze komst, maar na drie kwartier en persoonlijke tussenkomst van de manager was alles toch in orde. Ik verblijf in blok C, kamer 224 op het tiende verdiep (met prachtig uitzicht op de autostrade en als je heel goed kijkt ook op de andere drukke baan die hier loopt). 't is best wel in orde, behalve de keukens, die zijn 'nogal vuiltjes'. Het kuispersoneel is al 5 weken niet meer geweest, reden onbekend, en de residenten lijken hun gedrag er niet op afgestemd te hebben...

Rest van de eerste dag was niet superboeiend: nog ietsje gaan eten bij de Italiaan (daarvoor moet je dan naar Londen gaan), en daarna nog een pubje en een goeie Guiness (rijm én alliteratie in 1 zin, dubbele punten!).

Dag 2: cycling trip number 1

's voormiddags zijn we eerst ff langs Dunnhumby gegaan (mijn werkgever, voor diegenen die alles van wat minder nabij volgen: http://www.dunnhumby.co.uk), om te vragen wanneer we daar de dag erop verwacht werden, en 's namiddags stond het eerste fietsritje op het programma (en meteen ook de eerste rit dit jaar in korte broek). Het ging naar Cobham, waar de SWRC (http://www.swrc.org.uk/) hun zaterdagritten starten. Aangezien ze op zaterdag om halftien stipt vertrekken, wou ik es de weg verkennen en kijken hoever het was. Na 7 kilometer (en een korte stop om mijn voorwiel om te draaien, ik had het er verkeerd ingestoken, oepsie) was verrassing 1 een feit: in Richmond park (groene oase temidden de suburbs van Londen) moest ik zowaar haldhouden om....een hert te laten oversteken! Daarna ging het via Esher over Stony Hill (heuvelachtige baan, lekker doordjoeven op de grute platu) naar Cobham. 2 uurtjes heen en terug onderweg, 3 keer de baan moeten vragen en er is 2 keer getoeterd op mij.

Dag 3: "work" stuff


Onze eerste werkdag was "gene vette"... wat korte introducties, maar voor de rest hebben we ons vooral serieus zitten vervelen achter onze computers, aangezien de verantwoordelijke van ons project er niet was. Diegene die we eigenlijk écht moeten hebben komt pas maandag, dus vrijdag was grotendeels hetzelfde liedje...'s avonds was het wel al quiz met het bedrijf in een soort Melac (voor de zwijnaardenaren) in een stadje waarvan de naam me ontsnapt. 130 deelnemers, 30 teams, en het op vijf na laatste team... "Charlie and the Angels (en de fransman Alexis)". Nu ja, het was plezant... We zouden het op de typisch engelse vragen kunnen steken (wat is de duurste straat in monopoly), maar dat gaan we niet doen...

Daarna had Koen (een van de belgen die hier blijven plakken is na zijn internship van vorig jaar) immens veel zin om uit te gaan, en ik heb me laten besmetten. De naam van de pub/disco ben ik al vergeten (als ik hem ooit geweten heb), maar het was alleszins leuke ervaring. Live bandje speelt, mensen zitten een picknickbanken te kijken, banken weg, dansvloer stroomt vol, Koen wordt buitengesmeten, mijn baas is op't werk is serieus beschonken, lichten aan om 2u, vloer wordt gedweild en wij vertrekken en nemen de nachtbus. Ik mocht gelukkig bij de belgen blijven slapen, en mocht Thomas me geen hemd geleend hebben zat ik er op "casual Friday" niet alleen hopeloos overdresst bij (was nu ookal het geval), maar stonk ik ook nog eens uren in de wind naar Guiness...

DAG 4: nothing special really...

DAG 5: 70 Mile ride with the Group A riders from SWRC
Op internet had ik gezien dat de mannen van SWRC in 3 categorieën rijden: A, B en C. de start is Cobham Carpark, en het WEMELDE daar van de fietsers. 'k had echt de indruk dat heel wielerminnend London daar verzamelde. Het toevel wil dat ik toen ik eens ferm doortrok op Stony Hill (op weg naar de startplaats) een van die SWRC mannen in mijn wiel had, waardoor ik direct goed genoeg werd bevonden om met de A groep mee te gaan. Met 7 waren we: een Ier (Peter, 30,werkt bij P&G en is hier nu 6 weken), Will (18 jarige kerel), Keith (volgens zijn collega's de beste fietser van de bende), en nog 3 andere mannen van 'middelbare' leeftijd.
We zouden naar Petworth rijden, en al snel bleek dat de fameuze "North Downs" (een heuvelrug hier) nog niet zo van de poes zijn, zeker niet als je er met een deftig tempo opknalt, zoals hier toch wel het geval was. Er werd wel niet gekoerst in de heenrit, de occassionele speelde sprintjes niet meegerekend.

Eenmaal in Petworth aangekomen, bleek de bistro waar we de middagstop gingen houden gesloten. daarnaast was er toevallig een kindercrech (of hoe schrijf je dat) die opendeurdag had, en ze verkochten koffie, thee en zelfgemaakte taarten en flapjacks (redelijke vozen boel als je't mij vraagt, die flapjacks dan toch, de taart was heerlijk). Na heel die mensen hun voorraad erdoor gejaagd te hebben vertrokken we weer richting Cobham, en na 2 kilometer besefte ik dat ik m'n koffie vergeten betalen was... Oepsie...De terugrit was heel wat competitiever... Ik kwa m als eerste boven op de voorlaatste klim (waarvan ik dacht dat het de laatste was), maar 3 man (de Ier, Keith en Will) kwamen aansluiten, en we zijn niet meer onder de 45 geweest de eerstvolgende 7 à 8 kilometer. Toen we halt hielden om te wachten op de rest dacht ik dat het vanaf dan rustig peddelend naar Cobham ging gaan, maar de zwaarste helling moest nog komen...Ik zat al door m'n beste krachten heen, maar toen ik versnelde was enkel Will (die nog geen trap teveel had gegeven) mee. Keith zette de achtervolging in, maar heeft ons niet meer bijgehaald, terwijl ik op het laatste steile stuk enorm parkeerde, waardoor Will zijn handen in de lucht kon steken.

Daarna rustig van Cobham naar huis gepeddeld (Will is nog een eindje meegereden) en direct beginnen eten toen ik thuiskwam. Een meer dan geslaagde eerste rit: 150 kilometer op net geen 5 uur en een half. Morgen slaap ik eindelijk es uit hier, het is nodig...

Tot de volgende post!

Matthias