Wales!

Na een (te) lange periode van stilte nog eens een post, eindelijk!

Er is dan ook nog eens iets nieuws te melden, naast het normale werkleventje en mijn trip naar huis van intussen al een goede week geleden.

Namelijk: Gisteren was de langverwachte Wales trip met de Southwestern guys! Het plan was om met z'n vieren te gaan: Trevor, Mark, Nick en ik. Nick ging mee meenemen. Zaterdag heb ik eens meegdaan met de rit van London Dynamo in Richmond park, een 40 tal kilometer waarvan de laatste 10 in wedstrijdvorm, kwestie om me niet té leeg te rijden de dag voor de Wales trip.
Toen ik tegen de middag echter terug thuiskwam had ik een berichtje op m'n gsm: Nick kon niet meegaan. En ik had dus plots geen chauffeur meer.... Nu wil het toeval dat ik de dag ervoor via Facebook aan (Ier) Peter had laten weten dat ik naar Wales ging, en zijn interesse was ook gewekt. Jammergenoeg had hij op zaterdagavond een feestje, en was het vertrekuur hem te vroeg. Hij stelde wel voor om in plaats naarvan mee te doen aan de London-Brighton (aan de zee) rit, maar dat was maar een flauw alternatief vond ik. Net toen ik een beetje ontgoocheld de Wales trip dan maar definitief uit m'n hoofd wou zetten kreeg ik telefoon van Trevor, die liet weten dat ik heus nog wel met hem en Mark meekon.

De dag erna was om halfzeven s'ochtends alles ingeladen en konden we vertrekken. Na een probleem loze autorit van net geen 3 uur waren we klaar voor een uitputtingsslag in het Black Mountain massief, met plaatsnamen als Castell Nedd, Ystradgynlais, Llanymddyfri (geen spelingsfout) en Merthyr Tudful. Ik vond het een beetje klinken als Lord of The Rings, en het landschap deed me er ook sterk aan denken. Echt een prachtige streek om te fietsen: een soort van hooggebergte toendra (en dus veel wind op de bergflanken waar je geen beschutting hebt), maar ook veel groen, en overal lopen er schapen vrij rond. Trevor vertelde zelfs dat er hem hier es zo'n beest geramd had!



Soit, om iets voor tienen waren we vertrekkensklaar, Trevor, Mark en ik. Trevor weegt 58 kilo (goede klimmer), is 40 en heeft een ijzeren wil. Mark is een beul op het vlakke met een grote motor, maar een iets mindere klimmer. Op de eerste échte helling kwam ik lichtjes afgescheiden boven voor Trevor en Mark, die verrassend goed volgde. De tweede echte helling van de dag gaf hetzelfde beeld. Trevor heeft ons in een dorpje wel es de verkeerde kant opgestuurd: een baantje ZO steil dat Mark en ik af de fiets moesten, en we zijn alledrie met de fiets aan de hand terug naar beneden gestapt, en zelfs dat was nog niet zonder risico. Op de derde helling was het voor het eerst echt een gevecht tussen mij en Trevor. Ik was lichtjes vooruit gaan rijden, maar hij haalde me bij, waarna ik wegdemareerde uit zijn wiel. Hij gaf me 75 meter, en ik diepte mijn voorsprong langzaam maar zeker verder uit. Toen ik bovenkwam had ik zo'n 200 meter voorsprong schat ik. De daaropvolgende afdaling was redelijk frisjes, maar adembenemend mooi!
Daarna ging het nooit echt tot in de vallei, maar bleven we op een prachtig plateau fietsen, door prachtige graslanden. Mark had intussen een enorme klop van de hamer gekregen, en toen Trevor meldde dat het binnen 2 kilometer lunchstop was (na 5 uur op de fiets gezeten te hebben) zei hij heel droogjes: "Thank Christ for that!". Na de middagstop was het nog 30 kilometer, grotendeels de grote baan volgen naar de auto. Die grote baan leidde ons eerst nog tussen 2 toppen door (zo'n 5 kilometer vals plat), en dan was het nog een 8 tal kilometer in dalende lijn naar de auto. Trevor maakte er geen geheim van dat het vanaf het kruispunt met de grote baan "First one to get to the car" ging zijn. In de beklimming nam ik het voortouw, en ik hield er een goed maar zeker niet supersnel tempo in. Mark was precies echt helemaal leeg, want hij was tot mijn verbazing al snel gelost. Trevor volgde, maar probeerde absoluut niets. Na de top namen we enkele keren van elkaar over, en toen versnelde ik. Trevor gaf me opnieuw 75 meter, en opnieuw slaagde ik erin mijn voorsprong vast te houden, al was het wel "hard tegen nie zochte!" Eenmaal aan de auto was een welgemeende felicitatie en handdruk mijn prijs:-).
Over de terugrit is ook niets noemenswaardigs te vertellen, en om iets na tienen kroop ik moe maar voldaan tussen de lakens. Hopelijk kan ik volgende zaterdag nog een laatste keer met de mannen meerijden die me hier een onverhoopt fietsleven in Londen hebben leren kennen!

De foto van de cyclosportieve op Coomb Bottom (hadden jullie nog te goed;-))