maandag 16 juni 2008

in de woorden van Mark

Brecon Beacon Biking

It was a day trip to the Brecon Beacons on Sunday for me, Trevor and A group guest rider Matthias. Trev had a 200km route mapped out to take us the length and breadth of the National Park and over plenty of hills. Starting just north of Merthyr Tydfil, we crossed the moors to Hirwaun to do the big climb over to the Rhondda Valley, out via the Bwlch road and down to Neath. Super climbs, long but not too steep, and fast descents where you hardly need touch the brakes. We passed hundreds of cyclists going in the opposite direction on the Dragon Ride, including an unknown SWRC rider at the Neath feed station - if you're reading, let us know who you are and how you got on. From here we were alone to Black Mountain, encountering en route a hill so steep we had to walk rather than ride down it. The 8km climb over the western flank was followed by a lumpy 20 miles across the foothills, where we were chased by farm dogs at one point, to a much needed stop at Trecastle. 80 miles down, 45 to go; but time was getting on and I was having a bad day so we decided to shorten the route and go for the direct 20 miles back to the car. Trev and Matthias were leaving me way behind by now and as they rushed up the final climb of the day beneath Corn Du, I slogged up wondering how on earth I'm going to manage the Marmotte in 3 weeks time.

Wales!


Na een (te) lange periode van stilte nog eens een post, eindelijk!

Er is dan ook nog eens iets nieuws te melden, naast het normale werkleventje en mijn trip naar huis van intussen al een goede week geleden.

Namelijk: Gisteren was de langverwachte Wales trip met de Southwestern guys! Het plan was om met z'n vieren te gaan: Trevor, Mark, Nick en ik. Nick ging mee meenemen. Zaterdag heb ik eens meegdaan met de rit van London Dynamo in Richmond park, een 40 tal kilometer waarvan de laatste 10 in wedstrijdvorm, kwestie om me niet té leeg te rijden de dag voor de Wales trip.
Toen ik tegen de middag echter terug thuiskwam had ik een berichtje op m'n gsm: Nick kon niet meegaan. En ik had dus plots geen chauffeur meer.... Nu wil het toeval dat ik de dag ervoor via Facebook aan (Ier) Peter had laten weten dat ik naar Wales ging, en zijn interesse was ook gewekt. Jammergenoeg had hij op zaterdagavond een feestje, en was het vertrekuur hem te vroeg. Hij stelde wel voor om in plaats naarvan mee te doen aan de London-Brighton (aan de zee) rit, maar dat was maar een flauw alternatief vond ik. Net toen ik een beetje ontgoocheld de Wales trip dan maar definitief uit m'n hoofd wou zetten kreeg ik telefoon van Trevor, die liet weten dat ik heus nog wel met hem en Mark meekon.

De dag erna was om halfzeven s'ochtends alles ingeladen en konden we vertrekken. Na een probleem loze autorit van net geen 3 uur waren we klaar voor een uitputtingsslag in het Black Mountain massief, met plaatsnamen als Castell Nedd, Ystradgynlais, Llanymddyfri (geen spelingsfout) en Merthyr Tudful. Ik vond het een beetje klinken als Lord of The Rings, en het landschap deed me er ook sterk aan denken. Echt een prachtige streek om te fietsen: een soort van hooggebergte toendra (en dus veel wind op de bergflanken waar je geen beschutting hebt), maar ook veel groen, en overal lopen er schapen vrij rond. Trevor vertelde zelfs dat er hem hier es zo'n beest geramd had!



Soit, om iets voor tienen waren we vertrekkensklaar, Trevor, Mark en ik. Trevor weegt 58 kilo (goede klimmer), is 40 en heeft een ijzeren wil. Mark is een beul op het vlakke met een grote motor, maar een iets mindere klimmer. Op de eerste échte helling kwam ik lichtjes afgescheiden boven voor Trevor en Mark, die verrassend goed volgde. De tweede echte helling van de dag gaf hetzelfde beeld. Trevor heeft ons in een dorpje wel es de verkeerde kant opgestuurd: een baantje ZO steil dat Mark en ik af de fiets moesten, en we zijn alledrie met de fiets aan de hand terug naar beneden gestapt, en zelfs dat was nog niet zonder risico. Op de derde helling was het voor het eerst echt een gevecht tussen mij en Trevor. Ik was lichtjes vooruit gaan rijden, maar hij haalde me bij, waarna ik wegdemareerde uit zijn wiel. Hij gaf me 75 meter, en ik diepte mijn voorsprong langzaam maar zeker verder uit. Toen ik bovenkwam had ik zo'n 200 meter voorsprong schat ik. De daaropvolgende afdaling was redelijk frisjes, maar adembenemend mooi!
Daarna ging het nooit echt tot in de vallei, maar bleven we op een prachtig plateau fietsen, door prachtige graslanden. Mark had intussen een enorme klop van de hamer gekregen, en toen Trevor meldde dat het binnen 2 kilometer lunchstop was (na 5 uur op de fiets gezeten te hebben) zei hij heel droogjes: "Thank Christ for that!". Na de middagstop was het nog 30 kilometer, grotendeels de grote baan volgen naar de auto. Die grote baan leidde ons eerst nog tussen 2 toppen door (zo'n 5 kilometer vals plat), en dan was het nog een 8 tal kilometer in dalende lijn naar de auto. Trevor maakte er geen geheim van dat het vanaf het kruispunt met de grote baan "First one to get to the car" ging zijn. In de beklimming nam ik het voortouw, en ik hield er een goed maar zeker niet supersnel tempo in. Mark was precies echt helemaal leeg, want hij was tot mijn verbazing al snel gelost. Trevor volgde, maar probeerde absoluut niets. Na de top namen we enkele keren van elkaar over, en toen versnelde ik. Trevor gaf me opnieuw 75 meter, en opnieuw slaagde ik erin mijn voorsprong vast te houden, al was het wel "hard tegen nie zochte!" Eenmaal aan de auto was een welgemeende felicitatie en handdruk mijn prijs:-).
Over de terugrit is ook niets noemenswaardigs te vertellen, en om iets na tienen kroop ik moe maar voldaan tussen de lakens. Hopelijk kan ik volgende zaterdag nog een laatste keer met de mannen meerijden die me hier een onverhoopt fietsleven in Londen hebben leren kennen!

De foto van de cyclosportieve op Coomb Bottom (hadden jullie nog te goed;-))

zondag 1 juni 2008

Another London week gone by

Vanavond eindelijk nog eens een beetje tijd om nog eens een berichtje te schrijven met het verslag van alweer een spannende week in London City.

Maandag en dinsdag waren redelijk rustig. Er is wel een nieuwe intern bij ons op de vloer, de Griekse Neja, die geen SAS kent. Onze projectbegeleider kwam 2 dagen later bij ons met de vraag of wij haar een beetje onder onze hoede wilden nemen... Hij is dus precies wel tevreden van ons. Voor de rest begint ons project deftig te lopen, de grootste analyses zijn achter de rug, en op basis van de performantiemaatstaven kunnen we nu onze analyses verfijnen en opnieuw naar de performantie gaan kijken. En tegelijkertijd natuurlijk een finaal rapport schrijven!

Woensdag hadden we een analysis Team meeting, waarin Kim en ik ons moesten voorstellen met behulp van een presentatie. Ik sloot de mijne af met een famous Belgian People quiz, en moest tot mijn grote verrassing vaststellen dat NIEMAND Tom Boonen kende, zelfs niet na de hint "wereldkampioen wielrennen van 2 jaar geleden in Madrid". Eddy Merckx was het antwoord dat het dichtst in de buurt kwam...Voor de vragen rond Justine Henin en Jaques Rogge mocht ik wel snoepjes uitdelen voor de correcte antwoorden. Daarna was het (zoals altijd na een analysis meeting) richting pub voor een rondje op kosten van de baas, en ik ben meegeweest, ondanks mijn normale fietsverplichtingen van diezelfde avond.

Op donderdag moest ik het gemiste ritje van woensdag dan maar goedmaken: De dag begonnen met een loopsessie van 20 minuten naar het werk. Dan van 8 tot 9 een eerste krachttraining in de fitness, douchen, werken tot halfeen, en dan een tweede krachttraining van een uur. Diezelfde avond werd er ter gelegenheid van het vertrek van enkele collega's een feestje gegeven in een club in Central Londen. Alleen Dunnhumby volk, veel drank en ambiance! Toen de lichten na "New York New York" aangingen (om 2uur al!) vloekte ik wel even, maar langs de andere kant beseften we wel dat we daar anders waarschijnlijk tot 6uur hadden gestaan, terwijl we de dag erna moesten werken. Het was wel een memorabele avond: veel gebabbeld met de collega's, veel gedanst, en de kerel die wegging heeft 3 keer in zijn bloot gat temidden van zijn toekomstige ex-collega's staan dansen.

Vrijdag was het zoals te verwachten heel wat minder. Professor Van den Poel kwam op bezoek, en toen hij toekwam hadden we net de slapers een beetje uit onze ogen gekregen. Na hem geupdated te hebben heeft Kim me nog ingeblikt in het snookeren, en daarna was het al Lunchtime. Dit keer bracht de gulle prof ons naar een Italiaans restaurantje. 2 (!!!) uur later waren we opnieuw aan het "werk", en na een uurtje zat de dag er alweer op.

Direct na het werk was het te squashen met Koen (MMA student van vorig jaar) en een select groepje van Dunnhumby. Wat een niveau haalden die mannen zeg! Gelukkig was de Teammanager Luk niet zo'n ster, en tegen hem kon ik me nog enigzins de vernederingen besparen (3-1 verloren). Daarna naar huis en om 10uur in mijn bed om "fris" te zijn voor de dag erna: de zaterdagrit met Southwestern!

Toen ik op mijn fiets sprong op zaterdagochtend voelde ik al meteen dat het niet goed zat: een moe gevoel wegens teveel alcohol en te weinig slaap, en een enorm stijve kont van het squashen. Dat beloofde. Op klim 1 was er alweer 2 man weg, en ik kon me weer niet bedwingen, en voor ik het wist waren we alweer vollen bak aan't koersen. De rest van de voormiddag had het vaste recept van koersen en babbelen, maar vlak voor de middagstop stond er nog een echt BEEST op het menu. een supersteile helling midden in een bos, echt geflipt. Ik werd 2e achter Mathew. Op
de middagstop verorberde ik een reuze-kipsandwich, en ook de anderen hadden een enorme eetlust:-). Op de terugweg was het heel wat rustiger, en voor ik het goed en wel doorhad waren we alweer op de Klim vlak voor Shere (alweer tweede achter Mathew), en Coomb Bottom. Daar koerstte ik niet mee, omdat ik voelde dat ik anders alweer half kruipend naar huis ging rijden. Ik had die dag opnieuw 183 kilometer op 6uur en drie kwartier...'s avonds gingen we nog uitgaan, maar ik mocht niet binnen omdat ik 'sneakers' aanhad. De ideale gelegenheid om eens wat te bekomen, anders lag ik nu al te slapen denk ik, want de anderen waren maar om halfzes terug thuis.

nog een leuke anekdote van de rit van zaterdag: er was ook een Spanjaard mee, die al jaren in Engeland woont, maar nog steeds een beetje het spaanse accent heeft. Toen we het over het deelnemersveld hadden van de zaterdagritten, zei hij heel sappig: "These guys are ANIMALS, just like you" muhaha;-)

Volgende week 3 dagen werken en dan richting huis voor het tweede deel van de week! Cinematje met Delphine, frietjes van de frituur, balletjes in tomatensaus, konijn met kroketjes,... valt het op wat ik het meeste mis?;-)